Week tegen eenzaamheid: het verhaal van Jamal

27 sep, 2018

Van 27 september tot en met 6 oktober is het de Week tegen Eenzaamheid. Helaas komt eenzaamheid onder anderstaligen ook voor. Ex-vluchteling Jamal vertelt, hoe belangrijk contact met ‘gewone’ Nederlanders is: om de taal mee te oefenen en erbij te horen.

Pas als je de taal spreekt, wordt je wereld groter!

Toen ik uit Afghanistan vluchtte voor de Taliban, wist ik niet wat mijn bestemming was. Ik kwam in Nederland aan, mijn doel was veilig zijn. Pas toen ik hier aankwam begreep ik wat ik allemaal kwijt was. Ik kom uit een grote familie en ineens voelde ik me alleen op de wereld. Nederland heeft een andere cultuur, als je 18 bent ga je uit huis. In Afghanistan woon je bij je familie. Ik wilde voor mijn moeder zorgen, maar dat kon niet omdat ik hier zat. 11 Jaar heb ik in een AZC gewoond. Die jaren zijn weggegooid, we konden daar niks, niet eens de taal leren. Toen ik Monique en Nick en hun kinderen leerde kennen had ik het gevoel dat ik een beetje mee deed en ‘erbij’ hoorde. Mijn taalcoach Wim was belangrijk voor mij. Taal is als de sleutel van een huis, pas als je de taal spreekt kun je naar binnen en wordt je wereld groter.

Dromen kwijtgeraakt

Ik kwam aan in het opvangcentrum (OC). In het begin was ik blij dat ik veilig was. Ik volleybalde met andere jongens en het was goed. Toen ik naar het asielzoekerscentrum (AZC) ging, brak er een moeilijke tijd aan. Je zit met allerlei mensen bovenop elkaar, iedereen is agressief en gefrustreerd. Er waren mensen op mijn kamer die tv keken als ik wilde slapen. Het is er niet veilig en als er iets gebeurt, iemand steelt bijvoorbeeld iets of slaat een ander, word je soms aangewezen als schuldige terwijl je niks hebt gedaan. Er heerst continu wantrouwen. Door mijn tijd in het AZC heb ik slaapproblemen gekregen. Nog steeds slaap ik slecht. Ik raakte alles kwijt, ook mijn dromen en had het gevoel dat ik niks kon. Als mensen vragen hoe lang ik hier woon zeg ik vaak 5 jaar, ik tel die 11 jaren niet mee, omdat het weggegooide jaren zijn. 

Samen verjaardagen vieren 

Op een gegeven moment dacht ik: Ik wil me niet zo blijven voelen! In Doorn zat een bejaardentehuis. De bejaarden werden in rolstoelen naar een hertenkampje gebracht, daar ging ik met ze praten. Op een open dag in het Asielzoekerscentrum maakte ik vervolgens kennis met het Nederlandse gezin van Monique en Nick. Nick nodigde mij een keer uit op een verjaardag van een van zijn dochters en zij kwamen daarna ook op mijn verjaardag. Als ze de kinderen naar school hadden gebracht gingen we samen boodschappen doen.  Monique ging met mij mee naar de IND, ze hielp me met alle papieren die ik moest invullen. Ik ging via hen vrijwilligerswerk doen en werkte met jongeren op de Vrije School in Zeist. Mensen die luisteren en helpen zijn heel belangrijk!

Ik leerde Farsi en Hindi maar geen Nederlands

Een van mijn eerste problemen hier was de taal. Ik had in Afghanistan niet leren lezen of schrijven. Mijn oudere zus en ik moesten werken, zodat mijn jongere broertjes en zusjes naar school konden. Ik was 12 a 13 jaar toen ik begon met werken in een naaisalon in Afghanistan. In het AZC kon je toentertijd nog geen taalcoaching of Nederlandse les krijgen. Ik heb er wel Farsi en Hindi leren spreken via alle mensen met wie ik daar woonde, maar geen Nederlands. Na mijn tijd in het AZC was het moeilijk om de inburgeringscursus te volgen, de docent gaf les aan twee klassen tegelijk er was geen tijd om vragen te stellen. Gelukkig kon ik daarna taalcoaching volgen bij bibliotheek Oog in Al, ik zat in het groepje van taalcoach Wim. We oefenden gesprekjes en ik leerde nieuwe woorden. Taal is zo belangrijk het speelt een grote rol om met andere mensen te communiceren en elkaar te begrijpen. Zonder de taal heb je het gevoel dat je blind bent. Ik ben heel blij dat ik door taalcoaching de kans krijg om mee te doen.

Campagne Het Begint met Taal

Ik vind het belangrijk dat meer mensen met een taalvrijwilliger kunnen oefenen, daarom heb ik meegewerkt aan de campagne ‘Wil jij met mij in gesprek?’ van Het Begint met Taal. In drie video’s vertelden ik, Teame en Raihana ons persoonlijke verhaal en waarom we het belangrijk vinden om met mensen in gesprek te gaan. Toen ik mijzelf op de film zag (bekijk hier Jamals video), kreeg ik een heel goed gevoel. Ik was trots dat ik op deze manier iets kan betekenen voor anderen en de Nederlandse maatschappij. Het was leuk en heel leerzaam om mee te doen. Ik leerde veel nieuwe mensen kennen. Het was helemaal bijzonder dat het filmpje ook werd getoond op de jubileumdag van Het Begint met Taal waar Koningin Máxima aanwezig was. Voor mij was het een eer om naast haar te zitten en met haar te kunnen praten.

Een goed gevoel door vrijwilligerswerk

Dankzij Monique kwam ik ook in contact met Amal, zij is vrijwilliger in een AZC in Almere. Via haar ben ik zelf vrijwilligerswerk gaan doen. Ik tolk nu voor Afghaanse vluchtelingen die in het AZC zitten, ik neem ze mee naar de Afghaanse vereniging en breng ze eten. Mensen die uitgeprocedeerd zijn bied ik soms onderdak. Het liefst zou ik Sociaal Maatschappelijk Werk willen studeren, maar dat lukt niet doordat ik moeite heb met de taal. Via mijn vrijwilligerswerk kan ik toch mensen helpen, dat maakt me blij. Het geeft me een goed gevoel om iets voor anderen te kunnen doen die in de positie zitten waarin ik vroeger zat. Niemand wil vluchten, maar soms kun je niet anders. Het is dan belangrijk dat er mensen zijn die helpen en luisteren.

 

Wil je ook taalcoach worden en misschien wel het verschil maken in iemands leven? Klik op deze link!

Op eenzaam.nl lees je meer verhalen van eenzame Nederlanders.
Ook kun je hier terecht voor hulp en advies bij eenzaamheid.

Gerelateerde berichten:

Vacature Communicatiemedewerker
Vernieuwde handreiking over Kwaliteit van taal in de inburgering
Hanna Hosselet: Samenwerken als sleutel tot succes
>

Gelukt!

Waarschuwing

Oeps, er gaat iets fout. Gebruik het menu om terug te keren naar de website.